Oszuści włażą do Ogrodu - UWAGA!!!

Witajcie ogrodnicy. 

Ostatnio pojawia się coraz więcej oszustów w stylu A-G (głośna sprawa ale nie ma co reklamować oszusta). W związku z tym chciałem pokazać Wam fajny nowy serwis prezentujący WŁAŚNIE oszustów i to z imienia i nazwiska .... polecam.

http://lapac-zlodzieja.blogspot.com/

Nie dajcie się oszukać SZCZEGÓLNIE aktywni się zrobili wyłudzacze przed Świętami.

Żywopłot zimozielony w ogrodzie

Oryginalne żywopłoty iglaste

 Ze świerka. Dawniej nasadzenia ze świerka pospolitego (Picea abies) stosowano głównie jako osłony przed wiatrem i śniegiem. Gęste, kłujące zimozielone ściany skutecznie ochronią też posesję przed intruzami. Na luźniejszy szpaler świerki sadzi się w rzędzie co 80 cm (na gęsty nawet 3-4 szt./m), a formować zaczyna, gdy rośliny mają już przynajmniej 1 m wysokości. Nie należy się spieszyć z ich cięciem od góry, warto poczekać, aż krzewy osiągną 2-2,5 m wysokości. Gatunek ten jest wrażliwy na zanieczyszczenie powietrza, polecany jest do ogrodów usytuowanych z dala od zgiełku miast.

Z modrzewia. Oryginalny żywopłot można założyć z modrzewia europejskiego (Larix decidua). Jest równie efektowny jak świerkowy, lecz o wiele szybciej rośnie i jest mniej wrażliwy na zanieczyszczenie powietrza. Sadzimy 2-3 szt./m i regularnie strzyżemy- najpierw przez kilka lat po bokach, a gdy żywopłot osiągnie wymaganą wysokość, również od góry. Rośliny te wprawdzie gubią igły na zimę, jednak zanim to nastąpi, jesienią pięknie przebarwiają się na żółto.

Z choiny. Strzyżone żywopłoty z choiny kanadyjskiej (Tsuga canadensis) to w Polsce rzadkość, warta jednak rozpowszechnienia, ponieważ rośliny te są mniej niż świerki i modrzewie wrażliwe na zanieczyszczenie, a sadzi i formuje się je tak samo.

Z cisów. Krzewy te rosną dość wolno, są za to długowieczne, a ich nadzwyczajna podatność na formowanie sprawia, że cis pospolity (Taxus baccata) od stuleci należy do ścisłej czołówki roślin żywopłotowych. Obecnie raczej sadzi się szybciej rosnący cis pośredni (Taxus media). Z obu gatunków można uzyskać zwartą, ciemnozieloną ścianę, sadząc 3-4 szt./m i formując podobnie jak wcześniejsze gatunki.

Żywopłoty wielorzędowe

Prawdziwym wyzwaniem jest stworzenie żywopłotu posadzonego w kilku równoległych rzędach z wyraźnie zaznaczonymi poziomami, które dają efekt wielowarstwowości.

Najprostszym żywopłotem o zróżnicowanej formie może być kompozycja jednowarstwowa, składająca się z naprzemiennie posadzonych żywotników zachodnich 'Holmstrup', o regularnym stożkowatym pokroju i ciemnozielonych łuskach, kulistej odmiany 'Golden Globe', o efektownych błyszczących złocistożółtawych łuskach.

Bardziej złożony jest układ dwuwarstwowy, a zarazem dwupoziomowy. Możemy go stworzyć, sadząc iglaki w dwóch rzędach, przy czym rośliny bliżej ogrodzenia powinny być wyższe, a te od strony ogrodu niższe. W tego typu kompozycjach ładnie prezentują się formy jajowate na tle stożkowych, np. żywotnik zachodni 'Hoveyi' (odmiana o charakterystycznym szeroko jajowatym pokroju i błyszczących jasnozielonych łuskach, lekko brunatniejących na zimę) i żywotnik zachodni 'Aurescens' (odmiana o pokroju wąskostożkowym i efektownej złocistożółtej barwie łusek).

Wykonanie żywopłotu trójwarstwowego o trzech zróżnicowanych poziomach jest nieco trudniejsze i wymaga dokładnego przemyślenia. Planując taki żywopłot, trzeba koniecznie uwzględnić, do jakiej wysokości mogą dorosnąć poszczególne rzędy iglaków. Dobrze jest tak dobrać rośliny, aby później uniknąć ewentualnego przycinania i korekty ich formy.

Najlepsze iglaki na żywopłoty:

Cis pospolity np. Dawid

Cis pośredni Hicksii

Choina kanadyjska,

Cyprysik Lawsona np. Green Hedger, Golden Wonder,

Cyprysik nutkajski,

Jałowiec chiński np. Mint Julep, Obelisk, Stricta, Pfitzeriana Aurea,

Jałowiec łuskowaty Blue Star,

Jałowiec pospolity Gold Cone

Jałowiec sabiński Variegata

Jałowiec skalny np. Blue Arrow,

Jodła kalifornijska

Jodła koreańska

Kosodrzewina Mughus

Metasekwoja chińska

Modrzew europejski

Świerk biały Conica,

Świerk kłujący

Świerk pospolity

Świerk serbski

Żywotnik olbrzymi Kórnik

Żywotnik wschodni

Żywotnik zachodni np. Aurescens, Smaragd, Wareana Lutescens, Braband, Columna, Europe Gold, Yellow Ribbon,

Żywotnikowiec japoński

Żywopłot w ogrodzie – z iglaków

Żywopłot jest trwałą formą ogrodową, dlatego jego założenie musi być bardzo dobrze przemyślane i zaplanowane, z uwzględnieniem wszystkich występujących uwarunkowań. Bez tego może się okazać, że efekt jest chybiony.

Zielone ogrodzenia i obwódki z iglaków nie dość że zdobią to mają jeszcze wiele innych zalet. Przede wszystkim chronią: przed kurzem, spalinami i wiatrem, przed wzrokiem sąsiadów lub przechodniów, dają poczucie intymności w ogrodzie.

Niskie żywopłoty stosuje się jako obwódki do rabat lub gdy chcemy podzielić ogród na części - np. oddzielić część gospodarczą ogrodu od wypoczynkowej. Czasem żywopłot służy za parawan, osłania nieciekawe fragmenty ogrodu.

Wybierając rośliny na swój żywopłot zastanówmy się nad zapewnieniem im odpowiednich warunków świetlnych. Półcień lub pełny cień spowodować mogą gorszą kondycję roślin, słabsze wybarwienie igieł, szczególnie u złocistych odmian iglaków. Trudnym do spełnienia warunkiem, a niezwykle istotnym jest możliwość dobrego nasłonecznienia dolnych partii żywopłotu. W przypadku braku światła padającego na podstawę żywopłotu, gałęzie położone najniżej mogą zamierać. Taki efekt często występuje u żywopłotów świerkowych. Spośród roślin iglastych zacienienie dobrze toleruje cis.

Żywopłoty z roślin iglastych najlepiej sadzić z bryłą ziemi na przełomie sierpnia i września. Świerki, jałowce, cisy i żywotniki można sadzić również wiosną, dopóki nie zaczną się rozwijać pąki (do połowy maja). Rośliny uprawiane w pojemnikach można sadzić przez cały sezon.

Do nasadzeń wybierajmy rośliny młode, łatwiej się przyjmujące. Kierujmy się zasadą im młodsze, tym lepiej się przyjmą i przystosują do nowych warunków.  Ograniczeni czasem możemy wybrać sadzonki w pojemnikach, ich system korzeniowy będzie w lepszym stanie i a rośliny łatwiej się przyjmą.

Po posadzeniu na korzenie wysypmy żyzną ziemię i ubijmy ją, formując wokół roślin miski, w których gromadzić będzie się woda. Po posadzeniu rośliny podlejmy. Lepiej podlewać bardziej obficie i nieco rzadziej. Zbyt częste podlewanie i utrzymywanie gleby w zwiększonej wilgotności spowolni, bowiem rozwój systemu korzeniowego roślin. Nie zapomnijmy o ściółkowaniu. Ułatwi to utrzymanie odpowiedniej wilgotności gleby i zapobiegnie wyrastaniu chwastów.

Rośliny w formowanych żywopłotach iglastych sadzimy w odstępie 20-50 cm. W żywopłotach nieformowanych odległość między roślinami powinna wynosić 30-70 cm – w zależności od ich smukłości. Rośliny iglaste potrzebują dużo światła, dlatego najczęściej sadzi się je w jednym rzędzie (zwłaszcza jałowce, modrzewie i świerki), inaczej mogą łysieć od dołu. W dwóch rzędach można sadzić intensywnie strzyżone żywopłoty z cisów.

Żywopłotów z roślin zimozielonych zwykle nie tniemy w pierwszych latach po posadzeniu, ponieważ mają zazwyczaj dobrze uformowaną koronę. Jeżeli jednak uważamy, że są zbyt rzadkie, możemy je przyciąć w lipcu lub na początku sierpnia, albo jeśli były sadzone jesienią, poczekać do następnego roku. Pędy wierzchołkowe skracamy o 10-20 cm, a boczne nieco mniej. Usuwamy pędy suche i uszkodzone.

Gdy już urosną. Żywopłoty formowane można strzyc kilkakrotnie w ciągu roku (wyjątkiem są świerkowe, które tniemy raz – późną wiosną, gdy wypuszczą przyrosty). Zazwyczaj jednak wystarczy je strzyc dwukrotnie: wiosną, zanim zaczną rozwijać się pąki, oraz na początku lata, gdy już się rozwiną tegoroczne pędy.

Roślin iglastych nie należy przycinać pod koniec sierpnia i później. Młode, wyrastające pędy nie zdążą wtedy zdrewnieć przed zimą i ucierpią od mrozu, szpecąc i osłabiając żywopłot.

Żywopłotów nieformowanych z roślin o pokroju kolumnowym nie tniemy. Ostatecznie możemy to zrobić wtedy, gdy rośliny osiągną swoje docelowe wymiary i zaczną przerzedzać się u podstawy albo nadmiernie rozrastać. Wtedy można skrócić wszystkie szczytowe gałęzie roślin i lekko przyciąć boczne.

Żywopłoty intensywnie i często strzyżone trzeba systematycznie zasilać nawozami. Najlepszy jest kompost. Rozkładamy go wczesną wiosną 3-5-centymetrową warstwą wokół roślin. Możemy też zastosować Azofoskę w dawce 20-30 g/m² powierzchni żywopłotu lub jeden z dostępnych na rynku nawozów specjalistycznych do żywopłotów – w dawce podanej przez producenta na opakowaniu.

W pierwszych latach po posadzeniu trzeba systematycznie podlewać żywopłot. Jeżeli jest on długi, dla ułatwienia prac można rozłożyć wzdłuż jego podstawy specjalnie perforowane węże podłączone do ujęcia wody. Będą one dostarczały wodę tam, gdzie jest najbardziej potrzebna, czyli bezpośrednio do korzeni.

W ogrodzie, dziś: Żywopłot z pnączy

Oryginalnym rozwiązaniem dla stworzenia zielonej ściany jest użycie do tego celu pnączy. Wiele z nich to gatunki rosnące bardzo szybko i wytwarzające bujną zieleń (najszybciej rosnąca jest rdestówka Auberta), stąd też efekt zasłonięcia i gęstego pokrycia można uzyskać bardzo szybko, nawet w ciągu 2-3 sezonów wegetacyjnych.

W przypadku, gdy mamy nieatrakcyjne ogrodzenie, mur lub inne nieciekawe miejsce, które chcemy zasłonić przed naszym wzrokiem, czy wzrokiem sąsiada, taki żywopłot świetnie się sprawdzi. Bogactwo gatunkowe roślin pnących sprawia, że nie ma problemu ze znalezieniem gatunku, który będzie tym odpowiednim.

Formę takiego żywopłotu wyznacza podpora, na której rośliny się rozwijają. Sadzimy je zwykle dość blisko konstrukcji nośnej (w odległości 20-30 cm), zależnie od siły wzrostu, szerokości fundamentu i jakości gleby.

Mamy do wyboru różne gatunki np. winobluszcz trójklapowy, bluszcz pospolity, hortensja pnąca, trzmielina Fortune'a, wisteria, róże pnące, wiciokrzew, kokornak wielkolistny, powojniki, aktinidia, milin.

Dzięki zastosowaniu kilku gatunków można stworzyć bardzo ciekawe i oryginalne kompozycje, które nie tylko nas osłonią, ale również będą przykuwać wzrok swym pięknem.

W ogrodzie - Żywopłot w kształcie szpalerów

Wysokie żywopłoty o zgeometryzowanej formie, które osiągają ponad 3 metry wysokości, nazywa się szpalerami. Współcześnie szpalery spełniają przede wszystkim role ekranów poprawiających mikroklimat wydzielonego przez nie terenu, ich ściany tworzą tło dla innych elementów roślinnych lub architektonicznych.

Walorem szpalerów jest znaczna wysokość przy stosunkowo nie dużej szerokości. Są zakładane wokół upraw sadowniczych i szkółkarskich, prywatnych posesji na otwartych wietrznych terenach, otaczają odkryte baseny pływackie.

Klasyczne, geometryczne szpalery, które przybierają formę prostopadłościanu, strzyże się regularnie, podobnie jak niższe żywopłoty formowane. Doskonałym materiałem na szpalery są graby oraz lipy.

Głównym problemem jest duża pracochłonność strzyżenia rozległych i wysokich ścian, konieczność posiadania doświadczonych pracowników oraz dysponowanie wielopoziomowymi, mobilnymi rusztowaniami.

Specjalnie przystosowane do zakładania szpalerów włoskich są lipy o koronach formowanych na płaskich konstrukcjach bambusowych (palmety poziome), oferowane przez niektóre wyspecjalizowane szkółki. Najczęściej formy szpalerowe wykonuje się z lipy krymskiej, lipy holenderskiej 'Pallida' i lipy szerokolistnej, a sposoby uzyskiwania różnych ażurowych form opisywane są w podręcznikach sadownictwa.

Żywopłot z roślin liściastych - w ogrodzie

Chociaż żywopłoty liściaste są zwykle tańsze od iglastych, wolniej uzyskuje się z nich zaplanowane formy i wymiary. Pośród bardzo różnorodnych form liściastych można znaleźć gatunki tanie i popularne, takie jak ligustr, grab, porzeczka złota. Mamy również gatunki dekoracyjne i drogie np. czerwonolistne odmiany buka.

Rośliny liściaste swoją rolę dekoracyjną pełnią właściwie tylko w sezonie wegetacyjnym, zimą w stanie bezlistnym tracą atrakcyjny wygląd, jednak nawet wtedy, dobrze formowane, osłabiają siłę wiatrów i wyciszają przestrzeń, którą otaczają, chociaż w bardziej ograniczonym stopniu niż żywopłoty iglaste.

Wśród gatunków liściastych są również takie, które zachowują liście zimą np. buszpan, berberys brodawkowaty i berberys Juliany, mahonia, ognik, laurowiśnia, ostrokrzew czy suchodrzew chiński.

Zimozielone gatunki liściaste wymagają dużej wilgotności powietrza i stanowisk osłoniętych, zwłaszcza od wysuszających mroźnych wiatrów. W czasie surowych zim często marzną do granicy śniegu. Regeneracja uszkodzeń u tych gatunków jest powolna, o ile w ogóle możliwa. Dlatego, nawet w najkorzystniejszych dla nich miejscach zakładamy z nich tylko żywopłoty niskie, łatwiej zimujące pod śniegiem.

Graby i buki, mimo iż nie są roślinami zimozielonymi, utrzymują część całkowicie zasuszonych liści na gałęziach aż do wiosny. Nie zwiększa to walorów dekoracyjnych, ale podnosi ich wartość jako osłon przeciwwietrznych.

Żywopłot w ogrodzie - z iglaków

Gatunki iglaste, dzięki utrzymaniu igieł przez cały rok, są dłużej funkcjonalne i dekoracyjne, jednak koszt materiału wyjściowego jest zwykle wyższy. Lepiej spełniają rolę osłon przeciwwietrznych, ekranów tłumiących hałas i zatrzymujących pył, izolujących od ruchliwych ulic, są też niezastąpionym całorocznym parawanem wizualnym.

Sądząc duże okazy żywotników, cyprysików i jałowców (najczęściej formy stożkowate, kolumnowe) możemy uzyskać prawie gotowy, bardzo dekoracyjny żywopłot. Spośród gatunków iglastych najbardziej szlachetny w kształcie i fakturze ścian jest żywopłot formowany z różnych odmian cisów.

Bardzo efektowny jest żywopłot z niebieskoigielnych form świerka kłującego.

Gatunkiem przydatnym do formowania szybko rosnącego żywopłotu iglastego, który jednak zrzuca igły jesienią i wymaga dobrego nasłonecznienia, jest modrzew. Różnobarwne odmiany cisów, żywotników i jałowców pozwalają na tworzenie kolorowych ścian w gamie barw od złocistej poprzez zieloną do szaroniebieskiej. Swobodnie rosnąca kosodrzewina przyjmuje postać zielonego wału, którego miękkie linie tworzą obrzeża posesji, umacniają skarpy, wydmy, skaliste, strome zbocza.
Wybór jest duży, można więc stworzyć wiele efektownych kompozycji.